Ο "H" από το Αφγανιστάν

Πολλοί ρωτούν: «Τι γίνεται με όλους αυτούς που λένε ότι πίστεψαν στο Χριστό;»

Η απάντησή μας είναι ότι όσοι πραγματικά δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό στη ζωή τους συνεχίζουν, σαν τους πρώτους Χριστιανούς, να μιλούν για τον Χριστό όπου και αν βρεθούν. Για τη δόξα του Θεού και την ενθάρρυνση όλων των υποστηρικτών του έργου αυτού, καταχωρούμε κάποιες αληθινές ιστορίες προσφύγων που έχουν δεχτεί τον Ιησού και Τον ομολογούν όπου και αν βρίσκονται.

Ο “H” από το Αφγανιστάν …πήρε το δρόμο της προσφυγιάς και έφτασε στην Αθήνα. Αναζητώντας τροφή, ζεστασιά, μπάνιο, ρούχα, παρέα, ήρθε στο κέντρο μας. Εκεί βρήκε τροφή και παρέα, αλλά πάνω από όλα είχε την ευκαιρία να ακούσει για πρώτη φορά στη ζωή του για τον Ιησού Χριστό. Μια μέρα προσευχήθηκε μαζί μας ζητώντας σωτηρία και συνέχισε να μαθαίνει για το πώς να ζει ως Χριστιανός. Τελικά βαπτίσθηκε, δίνοντας δημόσια την ομολογία του.

Μετά από λίγο, συνέχισε την πορεία του προς την Ευρώπη και έφτασε στο Βέλγιο. Εκεί αναζήτησε να βρει άλλους Χριστιανούς για να μπορεί να λατρεύει μαζί τους τον Θεό. Στην εκκλησία που βρέθηκε συνάντησε ακόμη έναν Αφγανό πρόσφυγα που είχε γίνει Χριστιανός στα Χέρια Βοηθείας. Εκεί αυξήθηκε, εδραιώθηκε στην πίστη του και συνέχισε να μιλά σε άλλους για τον Χριστό. Παράλληλα, το Βελγικό κράτος του έδωσε άσυλο και μπορούσε να ταξιδεύει νόμιμα με βελγικό διαβατήριο. Τότε ο Θεός τον κάλεσε στο έργο του να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους ομοεθνείς του. Υπακούοντας στη φωνή του Θεού, άφησε την ασφαλή χώρα του Βελγίου και γύρισε στην Τουρκία για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους χιλιάδες Αφγανούς που ζουν εκεί.

Τον Οκτώβριο του 2005 ξεκίνησε την πρώτη κατ’ οίκον συνάθροιση, στην οποία ήρθαν 12 Αφγανοί και άκουσαν για τον Χριστό για πρώτη φορά. Την επόμενη Κυριακή ήρθαν 13 Αφγανοί. Ένας από αυτούς με συντριμμένη καρδιά προσευχήθηκε για σωτηρία. Ήταν ένας Αφγανός δικαστής. Οι Ταλιμπάν σκότωσαν όλη του την οικογένεια και, για να γλιτώσει τη ζωή του, έφυγε προς την Ευρώπη. Δεκαπέντε φορές τον απέλασαν από διάφορες χώρες. Την τελευταία φορά ήταν τον Φεβρουάριο του 2005. Δύο Τούρκοι στρατιώτες τον μετέφεραν στα σύνορα του Ιράν. Πριν τον αφήσουν εκεί, ο ένας στρατιώτης του είπε: «Κοίτα γύρω σου. Το χιόνι είναι πολύ και κάνει τρομερό κρύο. Το πρώτο χωριό του Ιράν βρίσκεται 12 ώρες μακριά. Και αν ακόμη έχεις την αντοχή να περπατήσεις, θα σε φάνε οι λύκοι. Σίγουρα θα πεθάνεις. Από εδώ, είναι η Τουρκία. Το πρώτο χωριό είναι τρία χιλιόμετρα μακριά. Εμείς θα σε αφήσουμε να γυρίσεις πίσω, διότι εγώ είμαι Χριστιανός και δεν θα μπορέσω να αντικρίσω μια μέρα το Σωτήρα μου Ιησού, αν σε αφήσω να πεθάνεις». Και δίνοντας του 30 δολάρια του λέγει: «Να θυμάσαι ότι σήμερα είσαι ζωντανός εξαιτίας του Χριστού. Ζήσε λοιπόν γι’ Αυτόν».

Ως εκείνη τη στιγμή, ο Αφγανός δικαστής δεν ήξερε τίποτε για τον Ιησού. Για τους επόμενους μήνες, η εμπειρία αυτή ήταν διαρκώς στη σκέψη του, ώσπου κάποιος τον κάλεσε στην κατ’ οίκον συνάθροιση που ο Αφγανός από το Βέλγιο είχε ξεκινήσει Εκεί γνώρισε τον Ιησού και άρχισε πραγματικά να ζει γι’ Αυτόν.

Κοίτα να δεις! Ένας πρόσφυγας μουσουλμάνος έρχεται στην Αθήνα. Δέχεται τη φροντίδα και την αγάπη των παιδιών του Θεού στα Χέρια Βοηθείας. Πιστεύει στο Θεό. Αυξάνεται στην πίστη και ωριμάζει πνευματικά στο Βέλγιο. Τότε ο Θεός τον καλεί να πάει στην Τουρκία και, με κίνδυνο της ζωής του, να κηρύξει στους Αφγανούς. Εκεί στέλνει ο Θεός έναν άλλο Αφγανό δικαστή, προετοιμασμένο από έναν Τούρκο Χριστιανό στρατιώτη, για να ακούσει το μήνυμα του πρώτου και να αναγεννηθεί.

Έτσι δεν γινόταν και στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού; Άλλος σπέρνει… άλλος ποτίζει… ο Θεός σώζει! Να τι γίνεται με τους πρόσφυγες που πραγματικά πιστεύουν στον Χριστό.